Şu anda daha önce senin yaşadığın, -yalnızlığınla birlikte- beni beklediğin semtte -yalnızlığımla birlikte- yağan yağmur sesini dinleyerek seni düşünüyorum.

Tam bir hafta önce, Kasım'ın 25'inde, evinizin bahçesinde taktık nişan yüzüklerimizi. Hayal kurarak beklediğimiz o günün sonunda artık bizi evliliğe götürecek ilk adımımızı atmış olduk. Elbisen güzelliğini bütünleyen bir örtü gibiydi. "hayat seni sevince güzel.." diyerek çalan şarkıda ettiğimiz danstan sonra hem heyecandan, hem de aslında o gün bize cömert davranıp bir damla yağmur düşürmeyen günün gecesinde soğuktan titriyordum. Yüzüne çok bakamadım o gün, aklım yerinde değildi. Sen üşüyor muydun, sormadım bile... Şimdi dönüp fotoğraflara baktığımda mutlu olduğumuzu görebiliyorum, gözlerimizin içi gülmüş hep.

Bu aralar aklıma hep eski günler geliyor. Eskiye özlem duyarken günlerin bir an önce geçmesini istemek ne büyük tezat. Okulun bahar şenlikleri, Cerrahpaşa'da çatı katındaki evinin balkonunda geç saatlere kadar sohbetlerimiz, Emirgan'da, Gülhane'de, Maçka'da çimlere uzandığımız bahar günleri, her saniyesi seni düşünürken geçen askerdeki nöbetlerim, sesini bir dakika daha duyabilmek için telefon kulübesine koşup seni arayışım, İzmir'e gidişimiz, mezuniyet törenin, voleybol maçların, arkadaşlarımızla gittiğimiz eğlenceler, fasıllar ve diğer her şey... Hepsini özlüyorum ama bunları sen yanımda yokken daha çok düşünüyorum. Çünkü aslında ben sadece seni özlüyorum.

İki hafta sonra seni ilk görüşümün üzerinden 4 yıl geçmiş olacak. Çok şeyi başardık birlikte, sırayla aşıyoruz hepsini.. Son bir nefesle, gayretle sonsuza dek bizi birbirimizin eşi yapacak imzaya doğru yola çıkıyoruz.

Seni seviyorum. İlk günkü gibi. Özlediğim anılardaki güzel günlerdeki gibi...

03.12.2012 / 02:19